(මෙහි එන නම් ගම් සියල්ල මනඃකල්පිත ය. )
යම්
සිද්ධියක් තුළ ඒ ඒ ආස්ථානයන් තුළ අතිශය පෞද්ගලික වූ කාරණා පොදු කාරණා ලෙස හුවා
දක්වමින් ජාතික ගැටළුවක් කොට ගැනීම බාල ක්‍රියාවකි. “නියපොත්තෙන් කඩන්න ඕනේ එක,
පොරවෙන් කපන්න වෙනකං ඉන්න හොඳ නැහැ” ගමේ පැරැන්නන් එහෙම කීවේ කට කහනවට නොවේ ය.
සාකච්ඡා කොට තීන්දු තීරණ වලට එළැඹියානම් පෞද්ගලික ගැටළු ජාතික ගැටළු දක්වා විහිද
යන්නේ නැත.
අඹුඩය
ලිහාගෙන පිලේ වැලේ දාගන්නට බැරි එවුන් අනුන්ගේ යට ඇඳුම් ගැන තැවී, ශිෂ්ටත්වය ගැන
පතරංග ජාතක කතාන්දර ගොතමින් ද ජාතික මාමකත්වය ගැන කියා දෙස් දෙවොල් තබමින් ද
ඇවිදින නියා දුටු නිසාවෙන් ජාතික ගැටළුවක මූලාරම්භය සොයා
ගියෙමි. එහිදී හමුවූ ස්විශේෂ පුද්ගලයින් අතින් හෙලිවූ මෙම කතාන්දරය පෞද්ගලිකත්වය
ආරක්ෂාවනු වස් හා ඔවුන්ගේ ආරක්ෂාව ගැන තකා මනඃකල්පිත ස්වරූපයෙන් ඉදිරිපත් කරන්නට මා අදහස් කරමි. එහෙයින් මෙය සත්‍යය කතාව පසුබිම් කරගත් මනෝමූලික ගෙතිමක් වග
නුඹලාට හැඟෙනු ඇත.
[ මෙය බොහෝ ගිය අවුරුද්දේ දවසක මේ රටේ සිදු වූ එක්තරා ජාතිවාදී ගැටළුවක මූලයේ ඇඳුනු කතාන්දරයකි. එහෙත් එහි ස්වරූපය මිනිසුන් ඉදිරියේ දෘශ්‍යමාන වූයේ වෙනත් අයුරකිනි. ඒ තුළ දේශපාලනය වීය. එහෙත් මෙය දේශපාලනය ගැන කතාවක් නොවේ. ඒ ගැන ලියන්නට හොඳම දවස අද නොවන නිසා පසුවට තබා මේ කතාව ලිවිය යුතු යැයි සිතමි ]
නිර්මලා
ලා මේ භූමියේ දී විඳි අකටයුතුකම් බොහෝ ය. කාලයකට නිර්මලාගේ හිත වේලුනු පරඬැලක්
වාගේ ය. එය ගිණි තිබ්බෝතින් චිරි චිරි ගා ඇවිලෙන්නේ ය. හුඟක් වෙලාවට හිතේ මස්
වැදලි පවා හේතුවක් නැතුවම රිදුම් දෙනවා ය. මිනිසුන් ජීවත්වෙන්නේ ආශාවන්
අරමුණුකොටගත් ලෝකයක වග නිර්මලා දනී. එහෙයින් දැන් දැන් ඈට ද ඕනෑ අරමුණු කොටගත්
ආශාවන් වලින් සංසිඳෙන්න ට ය. රාහුල ලා වදන්නට ඈ යශෝදරාව නොවේ ය. අනෙක් අතට පෝය හඳට
පන්සලට ගාටන පියදාස සමඟ අතිනත ගත්ත ද පියදාස සිදුහත් කෙනෙක් නොවේ ය. ඉඳින්
නිර්මලාට කල්කදුරු තිත්ත වූ ඇගේ ජීවිතයට නිවීමක් ඈ සෙව්වා ය.
ගමේ
එවුන් කතාවට කියන්නේ, කේරළ ගංජා ගහන එවුන්ට හෙණ ගහන්න ඕනෑ කියාය. ඒ උනාට හඳ පානේ
රොකොට්ටුවක් හදාගෙන හඳ එළිය යට හඳට බඩගාන සූස්තිකාරයන් ගැන නිර්මලා හොඳින්ම දන්නවා
ය. උන්ට ගැසූ හෙණයක් නම් නැත. සැරින්
සැරේට අමතපදන් වෙන පියදාස නිදි යහනේ දිගෑදෙන විට හෙණ ගැහුවත් හඳ පානට කිට්ටු
වෙන්නට නිර්මලා සිතුවා ය. නිර්මලාට ඕනෑ මත්වෙන්නට ය. ඒ මත් බාවයෙන් කෙඳිරි ගාන්නට
ය. ඒ සිතීමට තටු ලැබෙන්නට සෑහෙන කාලයක් ගත වූයේ, ඔය පොත් පත්තර කතාවල කියන්නා සේ
දොරට තට්ටු කරන්නට හෝ ජනේලයට තට්ටු කරන්නට දීඝ ගාමිණි කෙනෙකු ගම මුළු ආසන්නම ඇවිද
ගිය ද නොසිටි නිසාය.
